Dengesel sıkıntılar..

şaşırmak gereksiz

bence bir çoğu tecrübesiz

genellemeye tabi tutulmuşlar

hakaretler yersiz.

bilirsiniz ki onlar zaten evsiz

sonra karşınıza dikilir keyifsiz

amerika'dan önce bulunmuşlar.

haydi şimdi eleştir.

tüm geçmişini 

fayda yok

sen kaybolmuş bir kutup yıldızısın

kendine faydan yok ki

yol gösteresin

"şarkıyla alakalı pek cümle kurmak istemiyorum, zaten dinleyince gerekli analizi yaparsınız."

Kaybettiğimiz dakikaları aradığımız yerlere başka bir bakış açısıyla yaklaşsak bence daha mutlu bir toplum olurduk. Toplum fayda ister, toplum özveri ister. Toplum sevgi vermez, toplum tolerans göstermez...

Belki başka bir yalnızlık şarkısında yine beraber ritim tutmayı isterdim. Kullanacağım cümleler kimisini rahatsız ederken, kimisini bir boşluğa sürükleyebilir. Belki bir macera, belki bir aksiyon. Adını kim koyarsa koysun. Bu konuda pek yorum yapmak istemiyorum. Zaten ne demek istediğimi tahmin etmişsinizdir.

Şaka gibi..Bir hafta oldu ve ben hala yazıyorum. Belki şuursuzca yazıyorum ama yazıyorum işte. Bu hayatta en iyi yaptığım şey. Sorgusuz sualsiz yazıyorum. Kedileri sevdiğimi daha önce söylemiştim. Kim bir kedi mırıltısıyla son nefesini vermek istemez ki..

Haftanın sonu gelmiş çatmış. Tabii ki yarın için bir planım yok. Daha ilerisi için de yok yanlış anlaşılmasın. Aslında tek planım birileriyle düşündüklerimi paylaşabilmek, bu konuda cinsiyet ayrımı yapabilecek egoyu çoktan aştığımı düşünüyorum. Mevlana'nın o çok konuşulan sözünü size hatırlatırım.

Dün gece liseden İngilizce öğretmenim bana mesaj attı Whatsapp'dan; "Osmancım nasılsın oğlum?" 

Üç kelime beni bu kadar mutlu edemezdi herhalde. Kendini bu kadar soyutlayan bir insana böyle güzel yaklaşmak her zaman unutulmaz şeylerdir. Gerçekten çok ihtiyacım vardı içimi dökmeye. Dökemedim, cesaret edemedim. Burada yazarken bile dökemiyorum. Bu kadar cesaretsiz olmam kendimi yiyip bitirse de, ne zaman pes edeceğim konusunda belirgin fikirlerim var.

Gerçekten şu an uzakta olan benim, bırakın telefon gelmesini, telefon açacak kimsesinin olmaması çok ayrı bir denklem. Ne özlediğim bir ailem, ne de paylaşımda bulunabileceğim arkadaşlarım var benim. Tabi ki beni seven insanlar onlara haksızlık etmek istemem. Ama içimdeki o kilitli kapıyı açabileceğim kadar sevildiğimi asla düşünmedim. Belki bir gün,, neden olmasın?

"Saldırır sesim, büyür ellerim

Seni görmedim, seni görmedim."

Aradığım kesinlikle aşk değil. Buna birilerini inandıramıyorum. Dünya sadece kendi beyinleri etrafında döndüğü için attığım her adımda başka hikaye arıyorlar. Aslında vardı bir sırdaşım, ben uyanana kadar sırdaşımdı açıkçası. Tabii ki beni seviyor ve değer veriyor. Ama sadece bunlar var. O kişi, hatta o iki kişinin gözünde ben sadece bir uyduyum ve asla gezegen olamayacağım.

Kendi gezegeninde uzaylı olan bana da bir gün o aradığı dost gökten düşecektir buna da eminim. 

Yeterince ciddiyetli bir yazı yazdığımı düşünüyorum. Bu konuda söylemek istediğim şeyleri yine çöpe atıyorum. Geri dönüşüm her zaman ihtiyaçtır.

Sevgiler.