Bazı şeyler

        2024 yılı, hayatımın belki de en uzun yılıydı. her gün bir haftaya, her ay bir mevsime yayıldı gibi hissediyorum. zaman, çok garip bir dost oldu bana; hep yanımdaydı ama hep suskundu, neyin geçip neyin kalacağına dair bir şey söylemedi.      en çok popüler olay elbette, altı yıllık ilişkimin sonlanmasıydı. yıllarca inşa ettiğim bir şehir, bir gecede yıkıldı. harabeler arasında dolaşıp tanıdık eşyalara tutunmaya çalıştım ama nafile. kaybettiklerimi geri getirmek için bir şey bile yapacak durumda değildim, şehrin daha da çökmesine neden oldu. o kendi hayatına gitmişti ve ben kendi yıkıntılarımın arasında yapayalnız kalmıştım. onun için de çok zor şeyler oldu, bu hikayenin mağdurundan çok suçlusuydum biliyorum ama günün sonunda ben de rezalet bir halde kalakaldım.       yalnızlık, bir oda arkadaşı gibi hayatıma yerleşti. sabah uyandığımda kahvemi alırken yanımdaydı, akşam yatarken yine oradaydı. ama asla dost olmadık; o he...

     merhaba. beni beklemiyordunuz değil mi? açıkçası ben de kendimi beklemiyordum. hem de bu halde, hem de bu şekilde. açıkçası şaşkınım da, çünkü geldiğim noktanın iyi mi kötü mü olduğunu bilemeyecek haldeyim. aslında işin esprisi de, "kötü" olarak çizdiğim yolun artık bir belirsizleşme noktasında olduğu gerçeği. sahiden böyle midir? tüm umutların sona erdiği bir noktada, yeni kapılar mı açılır? aslına bakarsan bir gıdım ilerleyememişsindir. yani ilerlediğini düşünmemişsindir. lakin yine de bir başka bakış anında ise kendini ilerlemiş görürsün.      bitmiş tükenmiş bunca şeyin, birden bire aslında "devam edilebilir" olduğunu öğrenmek çok garip bir his. hala kilometrelerce yolum var biliyorum. hatta bu ölçü birimi bence "güneş yılı" olarak bile revize edilebilir. ama ilerliyorum çocuklar. hem de fıtı fıtı ilerliyorum. bazı yerlerde ilerlemem üzüntüyle karşılanacak olsa bile, belki bir çok doğruya göre yanlış olsa bile ilerliyorum. gıdım gıdım bir ilerleme...

başlık aslında bütün anlatacaklarımı özetliyor. gerisi zaten işin süslemesi. çok basit işte başaramadım...  sebepleri var mı? yüzlerce hem de. ama işin sonunda kimse sebeplerine bakmaz sonucuna bakar. işte benimkisi de o hesap. ben batık bir gemiden fazlası değilim. çabaladım mı? bence çabaladım ama olmadı işte. boyumu aşan borçlarım, bir çok insanın gözünde paramparça olmuş güvenilirliğim ve ileriye dönük hiç bir ümidim olmamasıyla birlikte işte son virajı da aldık.  başaramamakla kalsam iyiydi. elimdeki her şeyi de kaybettim. tutunacak umut edecek, uğruna herhangi bir şey yapacak olayım kalmadı. nasıl geldik bu noktaya? kendi hatalarım sebebiyle tabii ki. en dipteyim arkadaşlar bundan ötesi yok. ne sevdiğim, ne ailem ne de arkadaşlarım... kimsem kalmadı.  en kötüsü de sevdiğim insanı  kaybettim. her gece, her saniye aklımdan çıkmıyor bu. para pul dünyevi şeyler... bunlar bir şekilde yerine konur da. işte onu kaybetmek çok başkaydı. geri kazanabilmek için ne yapacağ...

 işte yine been işte yine bir yazı..... mer mer mer merhaba... uzun süredir uyumak için kıvrandığım sırada, bir türlü uyuyamamam üzerine kafamdan geçenlerin artık bir şekilde buraya dökülmesi gerektiğine karar verdim. yataktan kalkmadan önce kafamın içinde milyonlarca ışık yılı misali dönen şeylerin hepsi buray aktarılacak mı bu da ayrı bir merak konusu. ama beni biraz tanıyorsanız bunun olmayacağını biliyorsunuzdur.  dostlar... çok yoruldum ya gerçekten bak acayip yoruldum. üstelik bu yorgunluk boş oturmaktan geliyor. hatalar silsilesi öyle bir noktaya getirdi ki hayatımı. hani ufak ufak umutlar tükenir ya o noktaya gelmek üzereyim. bu kadar potansiyelli bir insan nasıl olur da hiçbir şey başaramaz aklım almıyor. elimi neye atsam kuruyor mantığı oluşmaya başladı. bilemiyorum daha ne kadar dayanacağımıı ama ne yüzümde o eski gülüş kaldı ne o heyecan. uyku bile uyuyamuyorum artık. asla rahat değilim vs. vs. uzar gider. buraya sadece neden kötü durumda olduğumu yazsam paragrafla...

herkese merhabalar. uzun zamandır aranızda yoktum. aslında bakarsanız, diğer aranızda olmadığım zamanlara göre o kadar da uzun bir zaman olmamış. harbiden 3 ay falan olmuş ciddi miyim ben? bu kadar kısa sürede bir yazı atabileceğimi hiç düşünmemiştim. elbette anın büyüsünü bozmuyoruz ve yazımıza devam ediyoruz. bendeki esas sorun ne biliyor musunuz? kafamda şu canlanmıyor; "ya şununla ilgili yazıyım.." ya da " ya bununla ilgili yazıyım..". esasen yazıcak bir şeyim olmadığı için yazamıyorum bence. sahiden bu kadar zaman ne yazmışım ben? ne yazdığımı da çok iyi biliyorum aslında keh keh keh... bir insanın hayatta alabileceği en büyük zevk, odasında sigara içmek olabilir ni bu arada? gerçekten o haldeyim. yani ne vizyon kaldı, ne misyon kaldı, ne de bir standart kaldı. artık bunlardan mutlu oluyorum.. ve kısa sürecek mutluluklar. bir kaç gün sonra bu da elimden alınacak galiba. bu blog bana sadece eskiyi hatırlatıyor. oturup yeni blog açsam da bu kadar yazı atmam gibi....

 merhaba merhaba merhaba bu sabah eskiye bir nostalji yapayım dedim. biraz da uyumamak için (uyku düzenini düzeltme amacı) dedim bir yazı yazayım bayadır aranızda yoktum. kaybolmuş umutlarımı, saçıldıkları yerden toparlamakla meşguldum... nasılsınız bakalım?  ben iyiyim. çok şey değişti biliyor musunuz? yani baya bir şey değişti. amaçlarım, fikirlerim, hayatım, takıntılarım.... bir şeyleri aşmak ne kadar zormuş aslında. ben aşarken inanılmaz zorlandım ancak aştım.  geriye dönüp baktığımda ne kadar boşmuş aslında demiyorum elbette. baya da geçerli sebeplerim varmış takıntılar için. ancak şu an geldiğim noktada çok da önemi yokmuş. hayat geçiyor, seneler ilerliyor bilirsiniz.  lise yıllarımda kaan boşnak şarkı sözleri ile o dönem hoşlandığım kızla twitleşmelerimiz geldi aklıma. ben bir söz yazardım, o bir söz yazardı. ancak gizli bir anlaşmamız var gibiydi. iki taraf da o sözü gerçekten şarkıyı sevdiğimiz için mi yoksa birbirimiz için mi attığımızı bilmezdik. çok uzun ...