Şekil değiştirmiş bakışlar ve türevleri..

Şimdi bambaşka bir şehrin, bambaşka bir yöneticisi olmak vardı. İnsanlara huzur değil değer vaat etmek..

Kişisel olarak girdiğim çöküşün faturasını yine kendime kesmem ile sonunda bu paradoksun daimi üyesi olmayı başardım. Kimileri bu zorlu süreçte yanımda olmazken, yine arkmnda kendi sorunların vardı. Uçak olmayı istedim, gemi olmayı istedim, güvenli değildim. Bir emniyet kemeri ile çözülecek sorunları hava yastığına yıktım. Şimdi o toplantıda en çok zikredilen şey ben ve hatalarım.

Ufak ufak bir şeyler oluyor, öncelikle kendimi tebrik ediyorum yine tabularımı yıkmayı başaramayıp şimdilerde büyük olay dediğim şeye heves diyeceğini biliyorum. Bu sefer bilinç var anlam yüklediğim her şeyde. Kimi zaman son durakta ücretsiz kart çeken yaşlıları doldurup, beni otobüse almayan şoför gibi hissettiğim günlerdeki anlamlar. Soruyorum kendime bu sefer gerçek olan şey ne? Duygularım mı yoksa farkındalığım mı?

Sen bana çok uzaksın, sen bana yaklaşır mısın? Belki uzun bir boyun var, belki ağırlaşmış gözlerin. Bu bize engel mi? Bana sadece neden söyle, seni bana bağlayan nedenleri..

Geçen yazıma "ben okuyorum" yazan saykoya teşekkürlerimi de sunuyorum cidden buna ihtiyacım varmış gibi.. Bu yazı da da. "Benim için çok değerlisin" yazar ise daha da mutlu olacağım. Seni merak bile edemiyorum. Varlığın yeter...

Vizeler vizeler vizeler. Bakalım ne kadar patlayacağız. Hepinize teşekkürler.

Size ne düşündüğümü söylemek isterdim ama zaten tahmin etmişsinizdir..

Sevgiler